ز آز وصل دیگر کیش گیرد

غم عالم به جان خویش گیرد

گر اندازه ز چشم خویش گیرد

بر آهویی صد آهو بیش گیرد

سر و کاری ز بهر خویش گیرد

سر از کاری دگر در پیش گیرد

مرغی که نه اوج خویش گیرد

هنجار هلاک پیش گیرد

چو از یوسف فرا اندیش گیرد

دران ساعت مرا در پیش گیرد

گر آبستن ز من اندیش گیرد

چنین راه عدم در پیش گیرد

دگر ملت که کاری پیش گیرد

دگر ملت که نوش از نیش گیرد

نگردد با یکی عالم رضامند

دو عالم را به دوش خویش گیرد

برآر ای ساز، آوازی که گردون

طریق سازگاری پیش گیرد

فراخوان بخت ره گم کرده‌ام را

که راه آشیان خویش گیرد