گر انگشت من حرف‌گیری کند

ندانم کسی کاو دبیری کند

لیک جان در عقل تاثیری کند

زان اثر آن عقل تدبیری کند

اگر عجز کردی دلیری کند

چو سُستی کنی بر تو شیری کند

جز خم می کو کسی تا چاره ی پیری کند

عقل افلاطون در اینجا سست تدبیری کند

عقل جاهل می کند دلگیری ام را بیشتر

کو جنون کاملی تا رفع دلگیری کند

باهنر کی می توان کار جهان از پیش برد

[...]

که شاید مرا دستگیری کند

چو بیحالتم ضعف پیری کند

چرا با سگت چرخ شیری کند

جهان با غلامت دلیری کند

ندانستم اینسان دلیری کند

گوزنی چنین شیرگیری کند

بجائی که خرگوش شیری کند

کجا شیر غران دلیری کند

شرابی کزان پشه‌، شیری کند

وز آن مور لاغر، دلیری کند

نه فکر بزرگی و میری کند

نه اندیشه از روز پیری کند