تا کی از آرزوی جاه و خطر

به در شاه و زی امیر شوی؟

دشمن من شدی بدانکه چو من

حاضر آیم تو می حسیر شوی

جهد آموختن بباید کرد

[...]

روزی آخر ز خلق سیر شوی

لیک دوری هنوز و دیر شوی

ز جان و دیده ود ل خاکپای پیران باش

اگر بخواهی تا چون سپهر پیر شوی

بر آن یکی که بود زیر دست نیکو زی

اگرت باید تا بر هزار امیر شوی

مساز طنز بر آن کو اسیر پیری شد

[...]

گرد ما گرد تا خبیر شوی

بر سر سروران امیر شوی

همه ارواح را امیر شوی

حاکم و نایب و وزیر شوی

کز فقیران شه و امیر شوی

وز حقیران خس و حقیر شوی

که تو هم بعد از آن که پیر شوی

بشکنی زود و گوشه‌گیر شوی

پند پیران شنو، که پیر شوی

با دلیران نشین، دلیر شوی

تا تو بر زندگی دلیر شوی

نه که از عمر خویش سیر شوی