چو چشم صبح در هر کس که دیدی

پلاسِ ظلمت از وی در کشیدی

به هشتاد و نود چون در رسیدی

بسا سختی که از گیتی کشیدی

چه افتادت که مهر از ما بریدی

کدامین مهربان بر ما گزیدی؟

سپیده‌دم چو دم بر زد سپیدی

سیاهی خواند حرف ناامیدی

یقین می‌دان که گر سختی کشیدی

از آن سختی به آسانی رسیدی

ز بس کز گاز نیلش در کشیدی

ز برگ گل بنفشه بردمیدی

گَهی چون گوی هر سو می‌دویدی

گَهی بر جای چون چوگان خمیدی

چراغی کز جهانش برگزیدی

تو را دادند و بادش دردمیدی

بسی در کار خسرو رنج دیدی

بسی خواری و دشواری کشیدی

گر از درگاه او گَردی رسیدی

به جای سرمه در چشمش کشیدی

گَهی با آهوان خلوت گزیدی

گَهی در موکب گوران دویدی

کدامین جامه بر یادم دریدی‌؟

کدامین خواری از بهرم کشیدی‌؟

شد آن افسانه‌ها کز من شنیدی

گذشت آن مهربانی‌ها که دیدی

بُدی دیلم‌، کیایی برگزیدی 

تبر بفروختی، زوبین خریدی 

چو در موی سیاه آمد سپیدی

پدید آمد نشان ناامیدی

قدم درنه که چون رفتی رسیدی

همان پندار کاین ده را ندیدی

هم حضرت ذوالجلال دیدی

هم سرّ کلام حق شنیدی

واکنون که به چارده رسیدی

چون سرو بر اوج سر کشیدی

هر کس که رخش ز دور دیدی

بادی ز دعا بر او دمیدی

هر روز که صبح بردمیدی

یوسف رخ مشرقی رسیدی