ندیدم کس بنافرمائی او

مرا تا کی ز سرگردانی او

اگرچه وصل دارد زندگی او

نبیند اندر اینجا بیشکی او

نشود رنجه ز بد خوبی او

نزید جز به رضا جویی او

هر صدایی شد بلند از کوی او

گوش عاشق منزل و ماوای او

شد به جلباب کفن پنهان رخ زیبای او

زینت تابوت چوبین قامت زیبای او

شاه خیبر کن شد آخر در عماری جای او

تا دهند اندر شبستان لحد ماوی او

بس که ز صبر کرده پر قدرت حق نمای او

آمده ترک آرزو عمده آرزوی او