بدان ایزدی جاه و فرّ کیان

ز نخچیر گور و گوزن ژیان

دو مهتر یکی کهتر اندر میان

به بالای سرو و به فرّ کیان

ز دیبای پرمایه و پرنیان

برآن گونه شد اختر کاویان

سوی مادر آمد کمر بر میان

به سر برنهاده کلاه کیان

از آن سه یکی کهتر اندر میان

به بالای سرو و به چهر کیان

به تندی ببستش دو دست و میان

که نگشاید آن بند پیل ژیان

بد از من که هرگز مبادم میان

که ماده شد از تخم نره کیان

ترا باید ایران و تخت کیان

مرا بر در ترک بسته میان؟

به تابوت زر اندرون پرنیان

نهاده سر ایرج اندر میان

چنین تا برآمد برو سالیان

نیامدش ز اختر زمانی زیان

بیاید کنون چون هژبر ژیان

به کین پدر تنگ بسته میان

دلیران یکایک چو شیر ژیان

همه بسته بر کین ایرج میان

پس پشت شاه اندر ایرانیان

دلیران و هر یک چو شیر ژیان

منوچهر بنهاد تاج کیان

بزنار خونین ببستش میان

بدو گفت بر تاز و برکش میان

بر شیر بگشای و چنگ کیان

ازین دو هنرمند پیلی ژیان

بیاید ببندد به مردی میان

زدم بر زمین بر چو پیل ژیان

بدین آهنین دست و گردی میان

پس آمد بدان پیکر پرنیان

که یال یلان داشت و فر کیان

برآمد برین بر یکی ماهیان

به رنجی نبستند هرگز میان

مرا بر صد و بیست شد سالیان

به رنج و به سختی ببستم میان