خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

دم سگ بینی ابا بتفوز سگ

خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ

گشاده زنخ دیدش و تیزتگ

بدیدش که دارد دل و تاو و رگ

ز تندی به جوش آمدش خون برگ

نشست از بر بارهٔ تیزتگ

همی رفت پیش اندرون چار سگ

سگانی که گیرند آهو به تگ

جهان شد پر از یوز و باران و سگ

چه پرنده و چند تازان به تگ

بدرند بر تنت بر پوست ورگ

سپارند پس استخوانت بسگ

بیامد دمان تا بر آن سه ترک

نه ترک دلاور سه پیل سترگ

قلاده بزر بسته صد بود سگ

که دردشت آهو گرفتی بتگ

همی‌دارد او مهتران را سبک

چرا شد چنین مغز و دلتان تنگ

که او را به باید به یوز و به سگ

که در دشت نخچیر گیرد به تگ

تو را ناسزا خواند وسرسبک

ورا شاه ایران ومغزی تنگ

نه در سرش مغز و نه در تنش رگ

چه طوس فرومایه پیشم چه سگ

سواران ز بس رنج و اسبان ز تگ

یکی را بتن بر نجنبید رگ

جدا شد ز باره هم آنگاه ترک

ز اسب اندر افتاد ترک سترگ

فروماند اسبان جنگی ز تگ

که گفتی به تنشان نجنبید رگ

نگارم شد و شد ز هجرش مرا

هم از دل نشاط و هم از روی رنگ

کنون کم قضا سوی اوره نمود

نگیرم دگر در صبوری درنگ

ز جان و ز خون معادی کنم

هوا تیره فام و زمین لاله رنگ

نیارم شبیخون،‌ نسازم کمین

کزین هر دو بر مرد عارست و ننگ