گر تو طلبی داری ، بیداری شب‌ها کو

با ذکر خدا بودن در خلوت تنها کو

آن دوست ، زِ هر ذرّه، خود را به شما بنمود

در مشرق و در مغرب، یک دیده بینا کو

هرچیز کزو جُستی ، بهر تو مهیا کرد

[...]

چو خورد آن باده گفتندش گرو کو؟

گرو گفتا «منم» گفتند «نیکو

ای بگشته زین طلب از کو بکو

چند گویی کین گلستان کو و کو

مشورت را زنده‌ای باید نکو

که ترا زنده کند وان زنده کو

وقت خشم و وقت شهوت مرد کو

طالب مردی دوانم کو به کو

ولیکن شیخ دین کی گردد آن کو

نداند نیک از بد بد ز نیکو

همچو رخسار تو در عالم گلی بیخار کو

همچو قدت سرونازی نازنین رفتار کو

ای چو گل در پرده ما را قوت صبر از کجا

ور گشایی پرده از رخ طاقت دیدار کو

زاهدان بیخبر منصور را بردار عشق

[...]

دایم باشد دلم دران کو

سرگشته دران به رنگ ماکو

آمد بهار بر کف ساقی پیاله کو

در صحن بوستان گل و بر دشت لاله کو

گل کرده غنچه و قفس از جوش نوبهار

ای مرغ بال بسته تو را آه و ناله کو

گردیده اند رام به صیاد آهوان

[...]

می درد می‌دوزد این خیاط کو

می‌دمد می‌سوزد این نفاظ کو

وقت خشم و وقت شهوت مرد کُو

طالب مرد چنینم کو به کو

یارکی هست مرا به لطافت ملکو

به حلاوت شکر و به ملاحت نمکو

دی مرا گفت به طیش غم برانگیخته جیش

از پی موکب عیش ساخت باید یزکو

خیز و آن باده بنوش‌ که روی پاک ز هوش‌

[...]

آدمی آن نفس کلیه است، کو

هست قلب عالم این می دان نکو