که دیدار تو آرزوی من است

همیشه بسوی تو روی من است

چرخ فلکی خرقهٔ نُه توی من است

ذات ملکی نتیجهٔ خوی من است

سّر ازل و ابد که گوش تو شنید

رمزی ز حدیث کهنه و نوی من است

رخشنده رخت ماه سخنگوی من است

زیبنده قدت سرو سمن بوی من است

چشمم همه بالای تو جوید چه کنم

این چشم چو جوی من بلاجوی من است

با عشق کهن تازه بدن خوی من است

دردش بکشم به جان که داروی من است

گویند کهن شد او براتیست رخش

آن کهنه براتی رخش نوی من است

آیینه جم عبارت از روی من است

«والیل اذا» کنایت از موی من است

گر عارف سر قاب قوسین شدی

می دان که دو حرف نون ابروی من است

چوگان غمم من و بلاگوی من است

خجلت زده آتش از تف روی من است

دهقان غم عشقم و خونابه چشم

چون آتش بگداخته در جوی من است

بادهٔ عشق در کدوی من است

مستی چرخ از سبوی من است

هفت دریا اگر شود پر می

کمترین جرعهٔ گلوی من است

ماه بهر منست لاغر و زرد

[...]

آنکه نتوان گشت قربانش پری روی من است

وانکه بر گردش توان گردید بدخوی من است

از گل بسته است دسته، کاین روی من است!

شب بر رخ روز بسته، کاین موی من است!

چون مه بفلک نشسته، کاین کوی من است!

دل بر سر دل شکسته، کاین خوی من است!

گل بر سر هم ریخته، کاین روی من است!

صندل بگل آمیخته، کاین بوی من است!

سنبل ز مه آویخته، کاین موی من است!

صد فتنه برانگیخته، کاین خوی من است!!

جمله عالم جلوة روی من است

هر دلی در تاب گیسوی من است

بگو حور پا بست موی من است

بهشتی اگر هست روی من است

همین است واین آرزوی من است

که خدمت بدین شاه خوی من است

سیه جامه ی کعبه روی من است

شب قدر مشگینه موی من است

قبله عالم و آدم همه جا کوی من است

روی دلها چو، به حق درنگری سوی من است

چشم خونین بگشا تا، به تو گردد روشن

که شعاع مه و مهر از رخ نیکوی من است

آهو، ار نیست به ذات تو بدانی کز عزم

[...]

این‌ سخن‌ پرگره‌ چو موی‌ من‌ است

به درازی چو آرزوی من است