ز که پرسم ندانم راه کویت

که در کوی اوفتادم زارزویت

ز چشم خویش بی گلبرگ رویت

بسی پختم گلاب از آرزویت

اگر دربندم آری همچو مویت

چو مویی سر نهم بر خاک کویت

منم مویی شده از عشق رویت

تویی در پایم افگنده چو مویت

سر موییست جمعیّت ز رویت

ازان بیتو پریشانم چو مویت

یکی کردم دو مویت ز ارزویت

که تا با تو یکی گردم چو مویت

کجا آتش تواند یافت بویت

که شد دیوانه از سودای رویت

بنفشه خرقه پوش مست کویت

فکنده سر ببر درهای هویت

دری بگشاد از معنی برویت

که آرد دیگر اندر گفتگویت

منم حیران شده در روی خویت

یقین جان میدهم در آرزویت

طبیعت شد خجل در گفتگویت

از آن میمیرم اندر آرزویت

جهانی عاشقان در جستجویت

فتاده در پی این گفتگویت

برافکن پرده و بنمای رویت

که کل افتند اندر خاک کویت

در این آیینه دیده عکس رویت

هر آئینه شدم در گفت و گویت

اگر مستم من از دیدار رویت

از آن افتادهام در گفت و گویت

همه اینجا فدای خاک کویت

سرم گردان درین میدان چو گویت

مرا زیبد که جان بازم برویت

که من راز توام آیم بسویت

تعالی اللّه زهی دیدار رویت

نموده خود همه درگفتگویت

که باشد عقل گردان گرد کویت

دونده تا برد ره نیز سویت

ندارم طاقت خورشید رویت

از آن چون ذرّهام حیران ببویت