مجنون چو حدیث خود فرو گفت

بگریست پدر بدانچه او گفت

غم خود را در آنجا می فرو گفت

اگرچه قصه را بر نام او گفت

چنان کردند القصّه که او گفت

که تا گفت آن معمّا و نکو گفت

زبان بگشاد محمود و بدو گفت

که بپذیر ای گدا از من نکو گفت

سخن گر مست گوید چون نگو گفت

به جان بپذیر و آن منگر که او گفت

چو بس شایسته آمد هر چه او گفت

شهش بسیار بستود و نکو گفت

در آنچه گفت خواهم آنچه او گفت

که حق دید و وزو دید و نکو گفت

ز آدم تا بایندم سر همو گفت

یکی منصور بی دانش فرو گفت

چو این حرف آن حریف تند خو گفت

نکو خو در جواب او نکو گفت

ذکری که تا سحر دوش صوفی به های وهو گفت

من می شنیدم امشب می از دل سبوگفت

گفتم بهشت روزی خواهد شد ازچه طاعت

شیخی بگفت روزه مستی به حسن خو گفت

عنبر ز بوی مویت بنگر شده نصیری

[...]