آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه ای دگر گون گریم

در عشق تو ای نگار ایدون گریم

وانروز که کم گریم جیحون گریم

آهم نرسد کنون همی خون گریم

خونم چو رسد مرا بگو چون گریم؟

آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم‌

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه‌ای دگرگون گریم

در هجر تو من ز شمع افزون گریم

وانگه چو صراحی اشک گلگون گریم

چون ساغر باده ام که از دلتنگی

چون نالۀ چنگ بشنوم خون گریم

رفتی و ز رفتن تو من خون گریم

وز غصهٔ افزون تو افزون گریم

نی خود چو تو رفتی ز پیت دیده برفت

چون دیده برفت بعد از او چون گریم

به دل دردی عجب دارم نمی‌دانم که چون گریم

دلا خون شو که تا بر درد خود یک لحظه خون گریم

کند تدبیر عقل ذوفنون تا سازدم خندان

من دیوانه از تدبیر عقل ذوفنون گریم

تنم پر زخم کاری سینه ام پر داغ بی یاری

[...]

بیا ای اشک خونین تا که بر بخت زبون گریم

کشم آهی ز دل و ز ابر آزادی فزون گریم

اگر منعم کند از گریه عقل مصلحت بینم

ز کیشش رو بگردانم بفتوای جنون گریم

دمی با خویش پردازم بآه و ناله در سازم

[...]

از شرم گناه شاید از خون گریم

از ابر بهار بر خود افزون گریم

اشگی باید که نامه‌ام شسته شود

چون عمر وفا نمی‌کند چون گریم

آب شد دیده ز بس گریه دگر چون گریم

خون کن ای عشق دلم تا پس از این خون گریم

تا تو ای خسرو خوبان همه شیرین خندی

من چو فرهاد به تلخی همه گلگون گریم

تو گلستانی و من ابر بهاران نه عجب

[...]

بر تو آن دیده و دل کو که به قانون گریم

خوشتر آن است که از قاعده بیرون گریم

گاه چون رعد به آبادی و ویران نالم

گاه چون بر به کهسار و به هامون گریم

درد اندوه تعب قتل عطش سوز گداز

[...]

از هفت سپهر اگر چه افزون گریم

بر کشته هفتاد و دو تن چون گریم

یک چشم سزای لعل بی آب تو نیست

هفتاد هزار سال اگر خون گریم