همی هرکس از دردشان خون گریست

که داند که طیهور خود چون گریست

نگارینش یاد آمد و خون گریست

که داند که بیدادگر چون گریست؟

جدا هر یک از بیم او خون گریست

ز بس ناله‌شان کوه و هامون گریست

چشمم به یاد لعل تو، دوشینه خون گریست

بی سنبل تو نرگس من لاله‌گون گریست

در یاب ای فزون شده از حد دلبری

کین چشم اشکبار من از حد فزون گریست

پنهان ز دیده یاد تو از خاطرم گذشت

[...]

دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست

تا سحرگه جام خون خورد و صراحی خون گریست

دی گذشت از سینه تیر ناز و امشب چشمِ زخم

تا سحر در آرزوی تیر دیگر خون گریست

سر نزد یک دانه از کشت امید من ز خاک

[...]

روح رسول از غم این غصّه خون گریست

جان بتول زار چه گویم که چون گریست

سنگها در کوه و صحرا خون گریست

تا به خیمه بانوانش چون گریست

بی تو چشمم دجله و جیحون گریست

دشمنان بر گریۀ من خون گریست

چشم گردون زین مصیبت خون گریست

خاک نیل و دجله و جیهون گریست

همه آفرینش بدو خون گریست

از آن جمله پیغمبر افزون گریست

به آن خسته چشم زره خون گریست

دم تیغ از آن بر وی افزون گریست

برآن زخم ها جوشنش خون گریست

وزو جان داوود افزون گریست

بدو چشم لاهوتیان، خون گریست

وزان جمله پیغمبر، افزون گریست

دجلهٔ بغداد بر مرگ ذهاوی خون گریست

نی خطا گفتم که شرق از نیل تا سیحون گریست

اشک‌ربزان شد عراق از ماتم فرزند خویش

همچو یونان کز غم هجران افلاطون گریست

زبن بلای عام یعنی مرگ سلطان سخن

[...]