نباید مر ترا گفتن که چون کن

ز هر کاری تو هشیاری فزون کن

هوا را از دل گمره برون کن

یکی ره خویشتن را آزمون کن

عقوبت گر کنی او را کنون کن

وزو این جامهٔ مردان برون کن

خدایا نفس سرکش را زبون کن

فضولی از دماغ ما برون کن

به حیلت گرگ نفست را زبون کن

برآی از چاه او را سرنگون کن

کسی کاو کار بد گوید که چون کن

مده بازش، ز پیش خود برون کن

مکن این سرکشی از سر برون کن

درونم سوختی درمان کنون کن

ورا اینجا زجنّاتت برون کن

دگر زهره ندارم تا که چون کن

مرا زین صورت اینجاگه برون کن

تنم اینجایگه پر موج خون کن

مکن گرمی و سودا را برون کن

حقیقت ذات خود را رهنمون کن

سودای میان تهی، ز دل بیرون کن

از ناز بکاه و بر نیاز افزون کن

استاد تو عشق است، چو آنجا برسی

او خود بزبان حال گوید، چون کن

در راه طلب دیدهٔ خود را خون کن

وآنگاه تو اسرار درون بیرون کن

گر بی خبری باش تو ساکن چو جماد

ور باخبری پس حرکت موزون کن

سودای میان تهی ز سر بیرون کن

وز ناز بکاه و در نیاز افزون کن

استاد تو عشق است چو آنجا برسی

او خود به زبان حال گوید چون کن

حرص و حسد و کینه ز دل بیرون کن

خوی بدو اندیشه تو دیگرگون کن

انکار زیان تست زو کمتر گیر

اقرار ترا سود دهد افزون کن

هر که او را تواضعی کردی

قدر آن گر شناخت افزون کن

وانکه قدرش ز نا کسی نشناخت

چون سگش از سرای بیرون کن

تا از آن دیو بد سیر برهی

[...]

میل غیر از دل ما بیرون کن

شوق خود روز به روز افزون کن

هر چه جز وی ز دلت بیرون کن

داغ شوقش به دلت افزون کن

ساقی نظری بعاشق محزون کن

رحمی بدل شکسته پر خون کن

آبی چشمان ز کوثر وصل مرا

وین دوزخ حسرت از دلم بیرون کن

عشقم فزون کن عقلم جنون کن

دلرا سراپا یکقطره خون کن

دلدار من تو غمخوار من تو

این نیم عقلم از سر برون کن

هستی توانا بر هرچه خواهی

[...]

جان ز من مستان دل ببر خون کن

اینچنین که باشد دردم افزون کن

تا کنی صیدم غمزه را سرده

تا روم از خود چهره میگون کن

سینه‌ام بریان دیده‌ام گریان

[...]