که میداند که این اسرار چونست

معیّن شد که عقلت در جنونست

که میداند که سرّ لا چگونست

اگرچه هم درون و هم برونست

نچندان وصف بیچون و چگونست

نمیدانند کو در اندرونست

چو نور یارم اندر اندرونست

مرا در هر معانی رهنمونست

بدو گفتم شنفتم حال چونست

کز این اندیشه جانم پر ز خونست

تو میدانی که یارت در درونست

ترا بر جزو و بر کل رهنمونست

همه عشقست اگر دانی که چونست

حقیقت عشق اینجا رهنمونست

سپهر قدرا! شوق رهی بخدمت تو

چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

ز دست هجر تو هر شب فغان سینة من

چو پای همّت تو بر فراز گردونست

گذشت در نظرم عکس نوک خامة تو

[...]

نظم و نثر سخن برابر نیست

گرچه هر یک چو دّر مکنونست

سخن نثر اگرچه بس نغزست

کار منظوم خود دگر گونست

آن نبینی که آهن بی قدر

[...]

همه خوف آدمی را از درونست

ولیکن هوش او دایم برونست

برون را می‌نوازد همچو یوسف

درون گرگی‌ست کاو در قصد خونست

بدرّد زَهره او گر ببیند

[...]

سه روز شد که نگارین من دگرگون‌ست

شکر ترش نبود آن شکر ترش چون‌ست

به چشمه‌ای که در او آب زندگانی بود

سبو ببردم و دیدم که چشمه پرخون‌ست

به روضه‌ای که در او صد هزار گل می‌رست

[...]

با دل گفتم که دل از او جیحونست

دلبر ترش است و با تو دیگر گونست

خندید دلم گفت که این افسونست

آخر شکر ترش ببینم چونست

یاری که به حسن از صفت افزونست

در خانه درآمد که دل تو چونست

او دامن خود کشان و دل میگفتش

دامن برکش که خانهٔ پرخونست

از فرقت چشمت آب چشمم خونست

شوقم به لقای تو ز شرح بیرونست

چشمی‌ست مرا ز درد چشمت گریان

ای چشم بد از تو دور چشمت چونست

هر دم غمم ای جهانفروز افزون است

هر لحظه دلم را تب و سوز افزونست

کی کم گردد ناز و نیاز تو و من

چون عشق من و حسن تو روز افرونست

غریبان را دل از بهر تو خونست

دل خویشان نمی‌دانم که چونست

عنان گریه چون شاید گرفتن

که از دست شکیبایی برونست

مگر شاهنشه اندر قلب لشکر

[...]

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

همی بینم که عنوانش به خونست

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

همی بینم که عنوانش به خونست

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

[...]

بپرس آن را که جسم از ناقه خونست

که قدر نعمت او داند که چونست

دل دوختن غم ار چه خونست

لب دوختن آفت درونست

جانا، دلم از فراق رویت خونست

چشمم ز غمت چو چشمهٔ جیحونست

آن خال که بر رخت نهادست، دمی

بر روی منش نه، که ببینم چونست؟