ز بهر درم تند و بدخو مباش

تو باید که باشی، درم گو مباش

کمتر از آن موبد هندو مباش

ترک جهان گوی و جهان‌ گو مباش

در برت گو کسوت نیکو مباش

زیر پهلو جامه خوابت گو مباش

در میان امت مرحوم باش

سنت احمد مهل محکوم باش

پادشاهان پاسبانانند مر درویش را

پند پیران تلخ باشد بشنو و بدخو مباش

چون کمند انداخت دزد و رخت مسکینی ببرد

پاسبان خفته خواهی باش و خواهی گو مباش

گر بودت، خوش خور و بدخو مباش

ور نبود، رنجه مشو گو مباش

ز آهن دلی بگسل و موم باش

پناه اسیران مظلوم باش

زندگی خواهی برو معدوم باش

ورنه ز آب زندگی محروم باش

در چمن ای دل چو من غیر از گلِ یک‌رو مباش

گر چو من یک‌رو شدی در بندِ رنگ و بو مباش

تا نخوانندت بخوان هرجا مشو بی‌وعده سبز

تا نبینی رنگِ زردی چون گلِ خودرو مباش

گاهِ سرگردانی و هنگامِ سختی بهرِ فکر

[...]