همین گوسفندان گوهرفروش

به دشت اندر آوردم از کوه دوش

کجا باشد ایوان گوهرفروش

پدیدار کن راه و بر ما مپوش

نشنید بدان خان گوهر فروش

همه سوی گفتار دارید گوش

چو آواز چنگ اندر آمد به گوش

بشد شاه تا خان گوهر فروش

همه زیردستان چو گوهرفروش

بمانند با نالهٔ چنگ و نوش

من از جام می همچنانم که دوش

نتابد می این پیر گوهر فروش

یکایک دل مرد گوهرفروش

ز گفتار دربان برآمد به جوش

شهنشاه بهرام بود آنک دوش

بیامد سوی خان گوهرفروش

کنون خیز و دیبای چینی بپوش

بنه بر سر افسر چنان هم که دوش

ازان پس بدو گفت گوهرفروش

کجا شد که ما مست گشتیم دوش

به بازارگان گفت چندین مکوش

از افزونی این مرد ارزان فروش

به شادی برآمد ز ایران خروش

نهادند هر یک به آواز گوش

یکایک همه هند زو پر خروش

از آواز او کر شدی تیز گوش

همی به آسمان اندر آمد خروش

ز بس مویه و درد و زاری و جوش

خروشی ز ایران برآمد که گوش

تو گفتی همی کر شود زان خروش

گرانمایه مردی و دانش فروش

قباد دلاور بدو داد گوش

همانگه که دید از تنش رفت هوش

برآمد به ناکام زو یک خروش

ز دیوان بابک برآمد خروش

نهادند یک سر برآواز گوش

به روز سه دیگر برآمد خروش

که ای نامداران با فر و هوش

شهنشاه کسری چو بگشاد گوش

ز دیوان بابک برآمد خروش