بد مشنو وقت گران‌گوشی است

زشت مگو نوبت خاموشی است

هوش اصلی درون بیهوشی است

راه آن مستی و قدح نوشی است

بلک از آنجا که راه بیهوشی است

ابلهان را جواب خاموشی است

موت اخضر خود مرقع پوشی است

باده از جام قناعت نوشی است

عالم امنی اگر هست همین بیهوشی است

هست اگر جنت در بسته همین خاموشی است

هر که افتاده به زندان خرد می داند

که پریخانه صاحب نظران بیهوشی است

ای صبا درگذر از غنچه لب بسته من

[...]

بشنو ز گذشتگان ترا گر گوشی است

میگیر عزای خود بسر گر هوشی است

امروز بدوش تست تابوت کسان

فرداست که تابوت تو هم بر دوشی است

جلوه سرو روان قافله بیهوشی است

گردش چشم سیه مکتب بازیگوشی است

باده از دست تو مستی نکند داد از تو

اولین قطره این جام می بیهوشی است

گلی که رنگ فروشد به شعله می نوشی است

میی که حوصله بخشد به شیشه بیهوشی است

ز چهره مه و خورشید می توان فهمید

جهان مسخر شمع زبان خاموشی است

کلید زبانم به دست خاموشی است

حکایتم همه افسانه فراموشی است

سپند آتش رشکم خدا نگه دارد

مگر خیال تو با غیر در هم آغوشی است؟

آنرا که هماره ذوق ساغر نوشی است

بر شنعت کیهان گله از بیهوشی است

بر هر چه خورند میخ پاسخ متراش

زان در که جواب ابلهان خاموشی است

زاد این راه عجز و خاموشی است

قوت و قوت او ز کم کوشی است

گر سخن گویی هم از بی هوشی است

در حدیثت معنی خاموشی است

راز دان هوش ما بی هوشی است

با چه این گویم که ره خاموشی است