چو خسرو دید کآن خواری بر او رفت

به کار خویشتن لَختی فرو رفت

چو از درگه به خلوتگه فرو رفت

درآمد نور ربانی و او رفت

در آن اندیشه چون لختی فرو رفت

درآمد مهر و گفتی هوش ازو رفت

چو از خلوت به درگه او فرو رفت

درآمد نور ربّانی و او رفت

ای بسا ناطق که الکن گشت و رفت

تخم اینجا ناگهان افکند و رفت

با گل سخن جمال او رفت

گل را همه رنگ و بو رفت

سروش چو بدید بر لب جوی

آب رخ او چو آبِ جو رفت

اشک از نظرم فتاد بر خاک

[...]

ازین سودا عجایب گفت و گو رفت

بسا سر کو درین سودا فرو رفت

به بحر آرزو بس کس فرو رفت

بسی سر در سر این آرزو رفت

صاحب کرمی که مرگ زر دید

بر اوج بقا بسی نکو رفت

آن کس که نخورد و بیشتر ساخت

قارون شد و در زمین فرو رفت

بگذشت زجان هر کس و از آن سر کو رفت

آنجا به چه کار آمد و زآنجا به چه رو رفت

خونی که روا بود که از تیغ تو ریزد

از حسرت تیغت همه از دیده فرو رفت

بودم ز می یار چنان مست که امسال

[...]

ز پیش من جهان رنگ و بو رفت

زمین و آسمان و چار سو رفت

تو رفتی ای دل از هنگامهٔ او

و یا از خلوت آباد تو او رفت