خجسته سیامک یکی پور داشت

که نزد نیا جاه دستور داشت

بپیچید و اندیشه زو دورداشت

به مردی ز خورشید منشور داشت

آنچه بشنید زود باور داشت

شرع را هفت عضو درخور داشت

کان مه نو کاو کمر از نور داشت

ماه نو از شیفتگان دور داشت

سیامک خجسته یکی پور داشت

که نزد نیا جای دستور داشت

دوش از حضور تو دل ما خوش سرور داشت

وز منظر تو چشم نظر باز نور داشت

در کنج این خرابه دلم با تو ای پری

نی آرزوی روضه نه سودای حور داشت

بر خدمت تو صحبت حور بهشت را

[...]

آفت باد خزان را می توان معذور داشت

در گلستانی که هر بادام، چشم شور داشت

صفحه ی رنگین خوان خود سلیمان جلوه داد

از سرشک عاجزان، افشان چشم مور داشت

دوش مستی پرده از راز نهان افکنده بود

[...]

شورش سودای ما افلاک را معمور داشت

پر نمک بود این نمکدان تا سر ما شور داشت

در شکست من ندارد چرخ سنگین دل گناه

در بغل مینای من سنگ از می پر زور داشت

بار منت بر دل نازک گرانی می کند

[...]

در ادوار چندی گرم دور داشت

دل از کاوش هجر ناسور داشت