چنین طالعی کامد آن نور ازو

چه گویم زهی چشم بد دور ازو

دنیا مطلب مباش مغرور ازو

خود را میبین ز مرگ مهجور ازو

نزدیکتر از مرگ به ما چیزی نیست

وین طرفه نگر که ما چنین دور ازو

تافت نوری بر دل منصور ازو

عالمی شد زان نواپرنور ازو

من نیم جنس شهنشه دور ازو

لیک دارم در تجلی نور ازو

مغز نغز و قشرها مغفور ازو

مغز را پس چون بسوزد دور ازو

دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو

چون تنی باشد که جانش رفته باشد دور ازو

ذره حالم نمی‌گردد ز حال ذره‌ای

کافتاب عالم آرا بازگیرد نور ازو

گو نسیم صبح از خاک درش بویی دهد

[...]

همه راحت و رنج ها دور ازو

دل و دیده جاوید پر نور ازو

آن که بودی آفتاب آسا جهان پر نور ازو

روز شادی بر جهانی شد شب غم دور ازو

می ده که گیرد خرد نور ازو

نه آن می که گردد خرد دور ازو

ناری آمد شد عیان صد نور ازو

شد سراپایم درخت طور ازو