خردمند آن کسی را مرد خواند

که راز دل نهفتن به تواند

تا مکاشف نگشت نتواند

که از آن نقطه‌ای فرو خواند

کنیزی بتانی به تبت بخواند

به بوی بنفشه به باغش دواند

نتازد مرد هر ره کان تواند

که مرد آنست کو خود باز خواند

که: این مجموع را هر کس که خواند

کند بر من دعایی تا تواند

جذبه اش سلمان بسوی خویش خواند

جانب یثرب ز اصطخرش دواند

بارخدایا ثنای همچو تویی را

همچو تویی هم مگر قیام تواند

اینقدر از ماکفایتست که گوییم

همچو تویی هم مگر ثنای تو خواند

کسانی که قانع به نان جو اند

به تخت قناعت چوکیخسرواند

این‌ سعادت ‌، وین‌ شقاوت‌ خود دو اند

وین‌ دو هر یک‌ عارض ذات‌ تو اند