خداوند کیوان و گَردان‌سپهر

فروزندهٔ ماه و ناهید و مهر

ببخشد درم هر چه یابد ز دهر

همی آفرین یابد از دهر بهر

نه پیوست خواهد جهان با تو مهر

نه نیز آشکارا نمایدت چهر

یکایک چو گوئی که گسترد مهر

نخواهد نمودن به بد نیز چهر

نگر تا نباشی به آباد شهر

تو را از جهان دشت و کوه است بهر

بسر بر همی گشت گردان سپهر

شده رام با آفریدون به مهر

فروزنده چون مشتری بر سپهر

همه جای شادی و آرام و مهر

سرش را بدین گُرزهٔ گاو چهر

بکوبم نه بخشایش آرم نه مهر

کز آن بخت هرگز نباشدت بهر

به من چون دهی کدخدایی شهر

وز آن پس همه نامداران شهر

کسی کش بد از تاج وز گنج بهر

دمادم برون رفت لشکر ز شهر

وز آن شهر نایافته هیچ بهر

اگر یادگار‌ است از او ماه مهر

بکوش و به رنج ایچ منمای چهر

کشیدند با لشکری چون سپهر

همه نامداران خورشیدچهر

چه پیش آیدش جز گزاینده زهر

کش از آفرینش چنین است بهر

چو دیدند روی برادر به مهر

یکی تازه‌تر برگشادند چهر

برین گونه گردد به ما بر سپهر

بخواهد ربودن چو بنمود چهر

چو دشمنش گیری نمایدت مهر

و گر دوست خوانی نبینیش چهر

که با سلم و با تور گردان سپهر

نه بس دیر چین اندر آرد بچهر

و دیگر ز کردار گردان سپهر

که دارد همی بر منوچهر مهر

منم گفت بر تخت گردان سپهر

همم خشم و جنگ است و هم داد و مهر