چوپا و سر بسی بینی بره باز

ندانی سر ز پا آنجایگه باز

همه یاران بر احمد شده باز

یقین هر یک چو بازی او چو شهباز

ولی گنجشک باشد طعمهٔ باز

کجا عصفور باشد همچو شهباز

طلب کن اصل جان اینجایگه باز

که تا بینی یقین دیدار شه باز

کی بود روزی به فضل حق که باز

کرده باشم بر جمالش دیده باز

در عدل راکرد زآنگونه باز

که هم خوابهٔ کبک شد جره باز

در کشورم کشید سپه پادشاه باز

در مزرعم نماند اثر از گیاه باز

دور از نظر شدی تو و عمری بود که ما،

داریم دیده در طلبت فرش راه باز

ای نفس شوم شرمی از این کرده های زشت

[...]

هیچ نمیگفت مبادا که باز

در رسد آن حیله‌گر حبله‌باز