وزان گریه که زاری بر مه افتاد

ز گریه های‌هایی بر شه افتاد

گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد

زنگی بچهٔ خال تو بر جایگه افتاد

در آرزوی زلف چو زنجیر تو عقلم

دیوانگی آورد و به یک ره ز ره افتاد

چون باد بسی داشت سر زلف تو در سر

[...]

چو گل را نرگس تر بر مه افتاد

دلش چون ماهتابی در ره افتاد

ز مهر دل،‌گرستن بر شه افتاد

دگر ره پیش قیصر در ره افتاد

دلم را در زنخدانت ره افتاد

قدم از ره برون زد در چَه افتاد

چو در مهتاب می‌رفتی خرامان

ز رویت تاب در روی مه افتاد

نخوردم میوه از نخل بلندت

[...]

سیاهی ز آن حکایت آگه افتاد

سوی آن مست مسکینش ره افتاد

تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد

از یک نگهش دل به بلایی سیه افتاد

من بندهٔ آن خواجه که با مژدهٔ عفوش

هر بنده که بر خواست به فکر گنه افتاد

گردید امید دلم از ذوق فراموش

[...]