زه! دانا را گویند، که داند گفت

هیچ نادان را داننده نگوید: زه

سخن شیرین از زفت نیارد بر

بز به بج بج بر، هرگز نشود فربه

گاه آرامیده و گه ارغنده

گاه آشفته و گه آهسته

کاش آن گوید که باشد بیش نه

بر یکی بر چند بفزاید فره

هیچ گنجی نیست از فرهنگ به

تا توانی رو هوا زی گنج نه

بهشت آیین سرایی را بپرداخت

زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت

ز عود و چندن او را آستانه

درش سیمین و زرین پالکانه

که خورشید بعد از رسولان مه

نتابید بر کس ز بوبکر به

به گرسیوز تیغ زن داد مه

که خانه بمال و در آور به زه

ز چوبی کمان کرد وز روده زه

ز هر سو برافگند زه را گره

یکی نامور زان پسندیده ده

گذر کرد بر وی که او بود مه

سرایی به پردخت مهتر بده

خورشها و گستردنی هرچ به

مهان را به مه دارد و که به که

بود دین فروزنده و روزبه

بدین دوده اکنون کدامست مه

جز از تو پسندیده و روزبه

تو با من سگالی که آیی به رام

گر ایدر بباشی به نزدیک شاه

وزان روی پیوسته شد ده به ده

به ده در یکی نامبردار مه

سپهبد ز کوه اندر آمد بده

ازان ده سبک پیش او رفت مه

بدو راهبر گفت کای پادشا

دلت شد به فرزند خود بر گواه

چو بنشست آن دخت مهرک بده

مر او را گرامی همی کرد مه

همی تاخت شاپور تا پیش ده

فرود آمد از راه در خان مه

می لعل پیش آور ای روزبه

چو شد سال گوینده بر شست و سه

که ای ماه من چون کمان را به زه

برآرم به شست اندر آرم گره