به پاسخ چنین گفت کای رای‌زن

نخستین بتابید روی از شمن

بدان تیغ بالا سپاه انجمن

دلیران هندی همه تن به تن

دگر گفت کای کان به چربی سخن

به جای سپنجم تو آگاه کن

ورا برگ پیرایه ای بر سخن

همی شاخ او می نگردد کهن

سراسر همه پرگل و نسترن

همه طوطی و قمری است و زغن

به گیتی جفاکاره و دل شکن

که بینی که بد گشت با انجمن

دو چشمش ز نیرنگ و ابرو ز فن

زخوبی چو سرو است و زافسون دهن

پس از هفته بنشست با انجمن

چو پروین گرانمایگان تن به تن

زبانش به پیری نگوید سخن

مر این داستان را تو پاسخ بکن

دگر گفت کای نوجوان برهمن

بپرسم یکی داستان کهن

دگر باره گفت ای جهان سخن

جوانی به سال و به دانش کهن

چو از شاه بشنید رستم سخن

دلش تازه شد چون گل اندر چمن

جهاندار گرشاسب چون شد کهن

نریمان ز کوپال گفتی سخن

فرامرز گر هست شمشیرزن

نه من کمترستم به نیروی و تن

سپهبد فرامرز لشکر شکن

جهان دیده پور گو پیل تن

نیاسود روز و شب از تاختن

ابا نامداران آن انجمن

ندانسته در کار تیزی مکن

بیندیش و بنگر ز سر تا به بن

چو مرغ سیه روی سیمین دهن

به پرواز شد در هوای سخن

سپهدار و پور یل پیلتن

ستون گوان نازش انجمن

بدان گفتم این تا نگویی که من

به هند آورم بهر رزم و شکن