هلال آن کجا بابک سرو بن

همی راند با شاه شام این سخن

نبودی مرو را بجز این سخن

هر آنکه کی گفتی ز یار کهن

اگر ورقهٔ بی دل خسته تن

به نزد من آید ستاند ثمن

که گر ورقه آگه شود زین سخن

شود راست با مردمان کهن

چنان چون بود عادت مرد و زن

که در جامه خسبند شادان دو تن

بگفتش کز احوال آن سرو بن

نمی خواستم راند با تو سخن

چهل مرد صعلوک شمشیر زن

همه کشور آرای و لشکر شکن

مرا یارگی کی بود کاین سخن

کنم عرضه در پیش آن سروبن

برو آنچ گفتم تو فرمان بکن

کزین شاد گردد دل سرو بن

نشستند و راندند چندان سخن

بکردند نو رازهای کهن

ولیکن ز شوی تو ای سروبن

شکوهم فزون زین نگویم سخن

بود نیز که‌ش خوش نیاید که من

بوم با تو یک جای ای سیم‌تن

همی خواست با ورقه راندن سخن

که بر ورقه نو گشت رنج کهن

ز برنا و پیر و ز مرد و ز زن

بگردش درون ساخته انجمن

انجیر کش از شاخ بستدی تو

وصفش تو بیک بیت بشنو از من

چون برگ گل زرد خرد کرده

سربسته و کرده میان پر ارزن

بفروز و بسوز پیش خویش امشب

چندان که توان ز عود و از چندن

ز آن آتش کز بلندی بالا

مر ابر بلند را کند روزن

وز ابر چو سر برون زند نورش

[...]

کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم

تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن

من کرده پیش جوزا، وز پس نبات نعش

اینهم چو باد بیزن و آنهم چو با بزن

سوسن داری شکفته برمه روشن

بر مه روشن شکفته داری سوسن

ماهی گر ماه درقه دارد و شمشیر

سروی گر سرو درع پوشد و جوشن

سوزن سیمین شده ست و سوزن زرین

[...]

آمد آن نو بهار توبه‌شکن

بازگشتی بکرد توبهٔ من

دوش تا یار عرضه کرد همی

بر من آن عارض چو تازه سمن

گفت وقت گل است باده بخواه

[...]

نگار من آن لعبت سیمتن

مه خُلُخ و آفتاب ختن

برون آمد از خیمه و از دو زلف

بنفشه پریشیده بر نسترن

تماشا کنان گرد خیمه بگشت

[...]