همیشه راستی را دشمنی تو

دو چشمی گر ببینی برکنی تو

ز بس کاین روی گلگون را زنی تو

ز بس کاین موی مشکین را کنی تو

به صد حمله سپر گر بفکنی تو

چو آن دیوانه بس تر دامنی تو

اگر چون دیگران جفتی کنی تو

بخوبی طاقی و جفتی زنی تو

یکی ذره که داری از منی تو

نیابی اندرین ره روشنی تو

تو در جانی و هم شاه منی تو

درون خورشیدی و کل روشنی تو

بگو تا چند خود را بشکنی تو

که چون ابلیس در ما ومنی تو

بهمّت گر دم اینجاگه زنی تو

به یک ره بیخ اندُه برکنی تو

دم سرّ اناالحق را زنی تو

حقیقت پنج از بن بر کنی تو

دو عالم را همه بر هم زنی تو

ندانم تا چه مستی‌ها کنی تو

مرا ای صبح، چشم روشنی تو

بر آی آخر، اگر جان منی تو

ترا دانم نداری جان ، تنی تو

بت سنگی و مصنوع منی تو

همواره به گرد خود تنی تو

آن گه دم معرفت زنی تو

دو عالم را همه بر هم زنی تو

ندانم تا چه مستی‌ها کنی تو

ای آنکه به قد تالی سرو چمنی تو

نی سرو چه باشد که سراپا سمنی تو

جان در بدنم نیست دمی کز تو شوم دور

ای سیم‌بدن ترک مگر جان منی تو

خواهد دو جهانت اگر از جان عجبی نیست

[...]