سپهبد برآشفت از آهنگشان

مجویید گفتا کسی جنگشان

ماهرخان، که داد عشق، عارض لاله رنگشان

هان! به حذر شوید از غمزهٔ شوخ و شنگشان

نالهٔ زار عاشقان، اشک چو خون بی‌دلان

هیچ اثر نمی‌کند در دل همچو سنگشان

با دل ریش عاشقان، وه! که چها نمی‌کنند؟

[...]

بر خیالی صلحشان و جنگشان

وز خیالی فخرشان و ننگشان

جمله با شمشیر چوبین جنگشان

جمله در لا ینفعی آهنگشان

ای برای نام رفته جنگشان

خصمشان روز قیامت ننگشان

زدود از پی رستن از ننگشان

ز آیینه مصریان زنگشان

می نبگریزد چرا از چنگشان

تا شود فارغ ز عار و ننگشان

یا ببَر ز آیینه‌ دل زنگشان

یا که‌ ما را کن‌ خلاص از ننگشان

چه جویند و بر چیست آهنگشان؟

چنین با که اندیشه ی جنگشان؟

رنجه شد از چنگ زدن چنگشان

کس نشد از مهر هم ‌آهنگشان

چنگ نزد بر دل کس چنگشان

روح نجنبید بر آهنگشان

چون که بیاراست به‌فرهنگشان

کرد نهان در شکم سنگشان