گر ز پیشان آب روشن میرود

تیره میگردد چو بر من میرود

من چو ناوم وآب روشن میرود

لیک دورم ز آنچه بر من میرود

گل به تماشای چمن می رود

باد به گلگشت سمن می رود

آینه گشته ست ز عکس سمن

آب که در زیر سمن می رود

دوش شنیدم که به هر مجلسی

[...]

آه ! که صبر ازدل و تن می‌رود

خون من از دیدهٔ من می‌رود

نیست جان رفتن که نور از چشم روشن می‌رود

این بود کان نور چشم از دیده من می‌رود

دست من گیرید یا دامان او کز رفتنش

پایم از جا، صبرم از دل، جانم از تن می‌رود

همچو برق از دیده رفت آن شوخ خرمن‌سوز من

[...]

چون رخ از می بر فروزی آب گلشن می رود

چون شوی سرگرم، تاب نخل ایمن می رود

دانه تا در خاک پنهان است رزق برق نیست

سر به دنبالش گذارد چون به خرمن می رود

نیست آسان غم برون بردن ز دل احباب را

[...]

که گر دین و ایمان من می‌رود

وگر جان شیرین ز تن می‌رود