هر کو نه به خدمت تو خرسند شود

آفاق برو حبس و زمین بند شود

وان را که به بندگی پذیری یک روز

شب را به همه حال خداوند شود

گر چنین کار سودمند شود

کار ما هردو زو بلند شود

گر به سمع تو دلپسند شود

چون سریر تو سربلند شود

آتش شهوتش بلند شود

به زن و بچه پای بند شود

تا مبادا که سربلند شود

به دیار تو ارجمند شود

شاید ار قدر او بلند شود

در جهان شاه ارجمند شود

قدرش از ذکر حق بلند شود

کنگر عرش را کمند شود

چون در جگرت ناوک غم‌بند شود

مگذار که دل به ناله خرسند شود

دریا دریا ز دیده آتش می‌ریز

کان خشک‌نهال ازین برومند شود

نیست ممکن که به زلف تو نظر بند شود

دست امید به شمشاد تو پیوند شود

دل من از تو محال است که خرسند شود

به چه تدبیر کسی از تو برومند شود

در گلزار اگر بر رخ ما بند شود

بلبل شیفته ما بچه خورسند شود

دل چرا بیهده در دام تو پابند شود

بچه امید کسی از تو برومند شود

اسیر زلف تو فارغ ز هر گزند شود

خوشا دلی که گرفتار آن کمند شود

سراغ تربتم از کس پس از هلاک مکن

ببین که شعله ی آه از کجا بلند شود

در آن دیار که دلبستگی به زلفی نیست

[...]

به قید زلف تو آن دل که پای بند شود

غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود

بلند نام تو در حسن شد خوشا روزی

که در جهان به وفا نام تو بلند شود

کس نیست که از زمانه خرسند شود

جز اینکه به دام غصه دربند شود

آدم که به غم دچار شد دانستم

میراث پدر نصیب فرزند شود

کس نیست که از زمانه خرسند شود

جز اینکه به دام غصه دربند شود

گر رشته سعی و کار پیوند شود

افکار عموم شاد و خرسند شود

با بودجه کافی و جدیت ما

باید بلدیه آبرومند شود

هرکس که به ازدواج پابند شود

معروض به داغ و درد فرزند شود

دهقان زمانه بر کسی می خندد

کز کشتن تخم مرگ خرسند شود