دارم گله از درد نه چندان چندان

با گریه توان گفت نه خندان خندان

دُرّ و گهرم جمله به تاراج برفت

آن دُرّ و گهر چه بود دندان دندان

لبش بود از برون چون لاله خندان

شده دل زاندرون چون تفته سندان

زدم بر رخ دو دست خویش چندان

که نیلوفر شد آن گلنار خندان

چه خوش بود آن جفای دوست چندان

فروبردن به لب از خشم دندان

چه مایه ریخت خون گوسفندان

ببخشید آن همه بر مستمندان

خدای او را همی دارد خداوند خداوندان

از او یابند کام دل همه خویشان و پیوندان

بنالد جان بدخواهان چو تیغ او شود خندان

چو شیران پیش اندر صف چو اندر وصف صد چندان

همی گیرد جهان یکسر بتیغ او هنرمندان

[...]

لب و دندانش چون مرجان چکیده بر گل خندان

بدندان مانده انگشتم ز عشق آن لب و دندان

یک روز سبک خیزد، شاد و خوش و خندان

پیش آید و بردارد مهر از در و بندان

چون در نگرد باز به زندانی و زندان

صد شمع و چراغ اوفتدش بر لب و دندان

آن خداوند من آن فخر خداوندان

دو لبش درگه گفتن خندان خندان

قوتش چندان وانگه خردش چندان

که درو عاجز گردند خردمندان

مایهٔ راحت و آزادی دربندان

خدمتش را هنر و جود چو فرزندان

پیکر ظلم ز انصافش در زندان

در گذر تیر جگردوز وی از سندان

برندم همچو یوسف گر به زندان

و یا نالم ز غم چون مستمندان

اگر صد باغبان خصمی نماید

مدام آیم به گلزار تو خندان

تو رشید ای سرخداوندان

اصل نیکان و نیک پیوندان

آن کشیدی ز غم کجا هرگز

نکشیدی ز خاره و سندان

ره جز این نیست عاقبت گر ما

[...]

جهان‌داری جوان دولت سرافراز عدو بندان

ابوالحارث ملک سنجر خداوند خداوندان

باشد انگشت همچو فرزندان

نسبت مادر و پدر دندان

سنگ خواران حکم چو سندان

نزنند از برای جان دندان

دست شومش بر آن لب و دندان

زد قضیب از نشاط و لب خندان

وانکه از بهر مجمع رندان

کرد تفِّ تموز در زندان

تو چرا باری ای به دل سندان

بی‌خبر کوفتی دو صد چندان

اجل از دست آن لبِ خندان

سرِ انگشت مانده در دندان