مهر مفگن برین سرای سپنج

کین جهان پاک بازیی نیرنج

نیک او را فسانه واری شو

بد او را کمرت سخت بتنج

گر خوری از خوردن افزایدت رنج

ور دمی مینو فراز آوردت و گنج

چو گشت آن پریروی بیمار غنج

ببرید دل زین سرای سپنج

نه کند آوری گیرد از باج و گنج

نه دل تیره دارد ز رزم و ز رنج

بدین اندرون سال پنجاه رنج

ببرد و از این چند بنهاد گنج

همی پروریدش به ناز و به رنج

بدو بود شاد و بدو داد گنج

دلم سیر شد زین سرای سپنج

خدایا مرا زود بِرْهان ز رنج

ابا تاج و با گنج نادیده رنج

مگر زلفشان دیده رنج شکنج

برادر که مهتر به خاور به رنج

به سر بر ترا افسر و زیر گنج؟

برافراختن سر به بیشی و گنج

به رنجور مردم نماینده رنج

گشاده در گنج و افگنده رنج

بر آیین و رسم سرای سپنج

درم خواست و دینار و گوهر ز گنج

گرانمایه دیبای زربفت پنج

برفتند زی ماه رخسار پنج

ابا گرم گفتار و دینار و گنج

بکشتیم و دادیم آبش به رنج

بیاویختیم از برش تاج و گنج

کند شهر ایران پر آشوب و رنج

بدو بازگردد مگر تاج و گنج

ابا کوس و با نای رویین و سنج

ابا تازی اسپان و پیلان و گنج

همین خارستان چون سرای سپنج

کزو ناز و گنجست و هم درد و رنج

ازان پس که بردم بسی درد و رنج

سپردم ترا تخت شاهی و گنج

تن پهلوان را نیارم به رنج

فرستمش هرگونه آگنده گنج

که گر بهر ما زین سرای سپنج

نیامد به جز درد و اندوه و رنج