تو پنداری که دنیا هست جنّت

از آن هر لحظه یابی رنج و محنت

اسیر او شدی در هشت جنّت

که تا ویران کند هم جان و تنّت

اسیر اوشدی در هشت جنت

که تا ویران کند هم جان و تنت

ز وصلش گرچه آدم یافت جنّت

اگرچه یافت آخر عین محنت

ز رسوائی و شرم اهل جنّت

فتاده هر دو در اندوه و محنت

برون شد آدم و حوّا ز جنّت

فتاده هر دو اندر رنج و محنت

تو خود میبینی و دوری ز جنّت

ز قربت رفتهٔ در عین محنت

گر نشان میباید از وصل منت

تا ز وصلم چشم گردد روشنت

چیست حالت گفت چشم رهزنت

زد رهم چون چشم گفتم روشنت

گفت اگر من قوت سازم از تنت

محو گردی هیچ ناید از منت

هست شیطان ای برادر دشمنت

غل آتش خواهد اندر گردنت

حق تعالی گفت مهلت بر منت

طوق لعنت کردم اندر گردنت

چون تو را فانی بخواهی بد تنت

چند خواهی گفت مایی و منت

ای مطلع خورشید زه پیرهنت

شب، درشکن طره ی عنبر شکنت

گفتی شب هجر توکنم روز وصال

دیدی که چو صبح اول آمد سخنت

چون جدا کرد ناگهان ز منت

در ربود آن نواله از دهنت

تن دردادم به درد عاشق فکنت

دل بنهادم، بفرقت دل شکنت

یا دور فلک، باز رهاند ز خودم

یا آه سحر باز رساند به منت

مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت

مگذار که گردد دو یکی پیرهنت

دشوار مکن جمع که باشد روزی

بسیار سخنها رود اندر کفنت

ورچه سخت آید این سخن ز منت

بعد ازین ... خر به ... زنت

نه فراغی به حسب حال منت

نه مجالی که بشنوم سخنت

نه فراغت به حسب حال منت

نه مجالی که بشنوم سخنت