چون به دست زَمن زمِن باشی

تو نباشی مسن مسن باشی

تو که در بندِ خویشتن باشی

عشق‌بازِ دروغ‌زن باشی

ترا با خویش کاری نیست تا با خویشتن باشی

اگر از خود برون آیی همه جان غیر تن باشی

به رغبت اقتدا باید به صاحب عهده ای کردن

نمی دانی که تا با خویش باشی اهرمن باشی

چنان باید اگر داری امید از حق به آمرزش

[...]

گر به فرمانِ من سوخته خرمن باشی

من غلام تو و تو خواجگی من باشی

هیچ نقصان نکند مملکت حسنِ ترا

که کم آزار و نکو خلق و فروتن باشی

حاصل از کشتنِ من چیست همین هیچ دگر

[...]

گر تو ای شمع شبی هم نفس من باشی

چه دعا خوشتر از این است که روشن باشی

تا بود دانهٔ خال تو بر آتش شرط است

که به فرمان من سوخته خرمن باشی

با محبّان بلا کش مگر ای عهد شکن

[...]

تا ز هر دغدغه ساکن باشی

در هر آفتکده ایمن باشی

مکن از تلخ‌کامان شِکوِه گر شیرین‌سخن باشی

به عریانی بساز ار باهنر هم پیرهن باشی

زیان‌هایی که از راه سخن دیدی اگر گویی

دلا همچون جرس باید که دائم در سخن باشی

بکن بنیاد بیت و سیل شو کاخ سخن‌ها را

[...]

نخواهی داشت رنگ از سوختن هم، ای خس گلشن

اگر در آتش بی طالعیها همچو من باشی

ز بوی دلکشت مستی فزاید عندلیبان را

به گل حاجت ندارد باغبان، تا در چمن باشی

گل از شوخی هزاران خنده بر گفتار بلبل زد

[...]

ای جان چه شود که مونس تن باشی

وی گل چه بود که زیب گلشن باشی

گیرند زکات، ابر و دریا از من

ای گوهر نایاب اگر از من باشی

با چنین قد و رخسار شمع انجمن باشی

سجده می توان کردن گر به یک سخن باشی

چند با لب خندان رونق چمن باشی

ای خوش آنکه همچون گل در کنار من باشی

پور سردار، آجودان‌باشی

گفت باید که پیش من باشی