به ایوان خویش اندر آمد دژم

لبی پر ز باد و دلی پر ز غم

پذیره شدش با زواره بهم

به نخچیرگه هرک بد بیش و کم

همی پیل را درکشیدی به دم

دل خرم از یاد او شدم دژم

نشسته برش زال با درد و غم

ز پرواز مرغ اندر آمد دژم

کجا شد فریدون و هوشنگ و جم

ز باد آمده باز گردد به دم

بگفت این و برزد یکی تیز دم

که بر من ز گشتاسپ آمد ستم

که ضحاک را از پی خون جم

ز نام‌آوران جهان کرد کم

همان برده و بدره‌های درم

ز مشک و ز کافور وز بیش و کم

به درویش بخشید چندی درم

ازو چند شادان و چندی دژم

که باز آمدی جامه‌ها نیم‌نم

بدین کارکرد از که یابی درم

زن گازر و شوی و گوهر بهم

شده هر دو از بیم خواری دژم

بزرگان و داراب با او بهم

کسی را نگفتند از بیش و کم

فراز آمدند آن دو لشکر بهم

جهان شد ز پرخاشجویان دژم

همانا که برزد یکی تیز دم

شهنشاه زان تیز دم شد دژم

ازان بوی شد شاه ایران دژم

پراندیشه جان ابروان پر ز خم

چنان کو برفتن نباشد دژم

نشاید که بر برده باشد ستم

نشستند یک هفته با او به هم

همی رای زد شاه بر بیش و کم

حکیمان برفتند با او به هم

بدان تا سپهبد نباشد دژم

همه دشت یکسر پر از آب و نم

ز خشکی لب چشمه گشته دژم

به هفتم که پرآب دیدی سه خم

یکی زو تهی مانده بد تا بدم