داد حق شیر این جهان همه را

جز فطامش نداد فاطمه را

طوطی ای آنکه ز انصاف تو هر نیم‌شبی

بلبل شکر به عیوق کشد زمزمه را

ای شبان رمه آنکه تویی سایهٔ او

نیک تیمار خور ای نیک‌شبان این رمه را

گرگ را دمدمهٔ فتنه همی گوید خیز

[...]

سر تو زیبی‌، که سروری همه را

سر‌شبان هم تو شایی این رمه را

دور کرد آن دم از در آن دمه را

دلپسند آمد آن سخن همه را

یکی دانست بود ما همه را

نهاده در درونه دمدمه را

کوتاه کند زمانه این دمدمه را

وز هم بدرد گرگ فنا این رمه را

اندر سر هر کسی غروریست ولی

سیل اجل قفا زند این همه را

یک طرفه عصاست موسی این رمه را

یک لقمه کند چو بفکند این همه را

نی سور گذارد او و نی ملحمه را

هر عقل نکرد فهم این زمزمه را

رسته از خاک دان تو این همه را

گشته مطلوب خلق چون رمه را

بشنود او حکایت همه را

آن جفاهای قوم چون رمه را

لیل خواب آورد یقین همه را

در خور آرد گیاهها رمه را

برهانید دید او همه را

آن ضعیفان خوار چون رمه را

از دم گرگ بگسل این رمه را

پرورش ده به حفظ خود همه را

گر شبان پاس ندارد رمه را

گرگ از پای درآرد همه را

مست کردن، بجرعه یی همه را

پست کردن ز شرم زمزمه را