گر تو مجروحی دم از عالم مزن

داغ می‌نه بر جراحت، دم مزن

سر نگهدار و ز معنی دم مزن

کاروان عشق را بر هم مزن

در قضای آسمانی دم مزن

هر کس را بیش بین و کم مزن

گفت بنشین تا بگویم دم مزن

مجلس تذکیر من برهم مزن

میفزای اعجاب او دم مزن

به بوی نمک لقمه برهم مزن

ملک توحید از دوئی بر هم مزن

از دوئی در حضرت او دم مزن

از خودی در حضرت او دم مزن

ملک توحید از دوئی بر هم مزن

بگذر ز آب خضر و دم از جام جم مزن

اینها حکایتی است قدح نوش و دم مزن

دوزخ نه زان ماست دلا فال بد مزن

در عیش کوش و قرعه همت بغم مزن

ای آه سینه سوز مکن شعله را بلند

[...]

پیش چراغ فیض شب، از خواب دم مزن

وحشی است مرغ فرصت، مژگان بهم مزن

زین خوابهای از أمل خود درازتر

خط بر کتاب هستی خود یک قلم مزن

ای تاجر قلمرو هستی، نبسته بار

[...]

چون از ایشان دم نداری دم مزن

برف می ریزی دو لب بر هم مزن

بر صفحهٔ رخ از خط مشکین رقم مزن

بر نامهٔ حیات محبان قلم مزن

تیغ عتاب بر سر اهل وفا مکش

تیر هلاک بر دل صید حرم مزن

افتادگان بند تو جایی نمی‌روند

[...]

بهر شیطان پنجه با آدم مزن

در رضای دیو مهر از جم مزن

گرخورد سیلی‌ سکینه‌ دم مزن

عالمی‌ زآن دم زدن برهم‌ مزن

پیش‌ شاه چین‌ ز هستی‌ دم مزن

ورنه‌ خو د را بی‌ جهت‌ برهم‌ مزن

با تعیّن‌ ها بساز و دم مزن

دم از آنچه‌ پیشت‌ آید هم‌ مزن

از نظیری و ظهوری دم مزن

هند و ایران را دگر بر هم مزن