چون کند لطف او تعلمشان

«‌ربی الله» بود ترنمّشان

عالم دیگر است عالمشان

نیست فرقی زمور تا جمشان

لنگی پا رساند بر همشان

در تکاپوی ساخت همدمشان

درد دم بر دم تو همدمشان

داغ بی مرهم تو مرهمشان

هزیمت ریخت در ره خار غمشان

وزان بشکفت گلهای المشان

ها، پری شیوه غزالان و ز مردم رمشان

دل مردم به خم طره خم در خمشان

کافرانند جهانجوی که هرگز نبود

طره حور دلاویزتر از پرچمشان

آشکارا کش و بدنام و نکونامی جوی

[...]

اهل بینی که بد از خواب نهفته غمشان

باز آهوی حرم داد زرامش رمشان

تاره گردید از آن قصه کهن ماتمشان

چرخ لرزنده شد از ناله زیر و بمشان

یعنی اول بود واحد همّشان

پس دو تا شد وین نباشد ذمّشان

مُردم از حسرتِ آهورَوِشان و رَمِشان

می ندانم به چه تدبیر به دام آرمشان

سه ستمگر پسر ایدون به معلِّم خانه

هست و صد بنده به هر راهگذر چون جَمِشان

نه به تنها من و یک مملکتی شیفته اند

[...]