چو پیش ویس رفت او را دُژم دید

ز گریه در کنارش آب زم دید

سمنبر ویس چون او را دژم دید

دل خود را پر از پیکان غم دید

زآنروز که دل نه شادی و نه غم دید

اقبال هزار ساله در یک دم دید

هرچند که خویش را به هستی کم دید

عالم در خویش و خویش در عالم دید

چو شاه ان انگبین و گل بهم دید

خرد را زیر آن زلف بخم دید

زمان را با مکان در خویش گم دید

می وحدت درون عین خم دید

ز راه دیر اگر چه بس ستم دید

در آخر عیسی و مریم به هم دید

دل عارف ز شادی جمله غم دید

وجود عارضی عین عدم دید

همان محنت سرای درد و غم دید

همان زندان و زنجیر و الم دید

وداع ناشده دل حال صبر در هم دید

عنان گسستگی گریه دمادم دید

چنین که رو بقفا می روم ز خاک درت

گرفتم اینکه بجنت روم چه خواهم دید

هر آن نگاه که از گریه پاکدامن شد

[...]

جمال خویش در وی ذوالکرم دید

بمرأت ازل حس قدم دید