چون دلم که زلف یارم خم داشت

در حلقه او رفت و قدم محکم داشت

بیچاره ندانست چوبه در نگریست

هر حلقه از آن زلف دری در غم داشت

بهر موئی که در زلف آن صنم داشت

خم از پنجه فزون و شست هم داشت

خطش سر سبزی باغ ارم داشت

لب او سرخ روئی نیز هم داشت

چنان برجش ز بار چرخ خم داشت

که گفتی چرخ پشتش در شکم داشت

یکی پیری که او در پشت خم داشت

رگ و پی جمله بیرون شکم داشت

اشکش به جگر نمک نه کم داشت

گویی نمک و جگر بهم داشت

مجنون، که درونه پر ز غم داشت،

زاندیشه کجا غم شکم داشت

هم ادب هم جمال با هم داشت

آنچه بیرون ازین بود کم داشت

پیوسته دلی اسیر غم داشت

کاندر ره عشق پای کم داشت

آهو از گریه چشم پر نم داشت

بر سر گور مرده ماتم داشت

همیشه پا به دامان الم داشت

ز مهجوری سری بر جیب غم داشت

چمن در دست گویی جام جم داشت

که هر نقشی که بود از بیش و کم داشت

ولی ز دوری زینب درآن فرح غم داشت

دلی درآن همه راحت قرین ماتم داشت