همی لختکی سیب هر بامداد

پری‌روی دختر بران کرم داد

رعیّت را و لشکر را دِرَم داد

بسی سالار را کوس و عَلَم داد

جهان پر غمم بسیار دم داد

سپهر گوژ پشتم پشت خم داد

چو او در بندگی داد قدم داد

خداوندش چنین کوس و علم داد

کنیزک همچو گردون پشت خم داد

چو صبحی خنده زد و انگاه دم داد

به چشم کس چو کس خار ستم داد

بباید چشم خود با سر بهم داد

مگر چون چرخ عرض خیل غم داد

مرا سلطانی ملک الم داد

قد چون شعله بر تعظیم خم داد

زمین سجده را فیض ارم داد

تابی به سر زلف زد و طرّه به خم داد

اسباب پریشانی ما دست به هم داد

ناقوس صنم خانهٔ دل ناله برآورد

چاک عجبی سر به گریبان حرم داد

حسرت شکن ذائقه اشکی ست گلوسوز

[...]

مگر چیزی که بر وی ذوالکرم داد

هم او بر خلق آن مال و نعم داد

بشارتها برایشان از کرم داد

بخیر سابق و صدق قدم داد