آن مخنث ادیبک صابر

هجو کردست بی سبب ما را

پُر ز گُه کردمی دهانش ، اگر

ببرد کس به بصره خرما را

صبور است او کرم کرده است ما را

دمادم در حقیقت شیخ ما را

تو بنمودی حقیقت روی ما را

تو آوردی همه در کون ما را

بگوید آنچه او دیدست ما را

یقین از بهر دیدار شما را

صدهزاران هزار چون ما را

قصد کرد از برای یغما را

افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ ما را

نادیده مبین چشم جهان دیدهٔ ما را

با سینهٔ اخگر چه کند، سوز شراری؟

از داغ چه پروا دل تفسیدهٔ ما را؟

چند ای فلک دون، ز در صلح درآیی؟

[...]

جدایی نیست از لیلی، دل دیوانهٔ ما را

بود با کعبه ربطی در میان بتخانه ما را

اسیر جذبهٔ شمعی ست جان مضطرب حالم

کمند شعله در گردن بود، پروانه ما را

نمک در دیده ساید، شور عشق از خواب شیرینش

[...]