آن را که حدیث عشق در دل گردد

باید که ز تیغ عشق بسمل گردد

در خاک تپان تپان رخ آغشته به خون

برخیزد و گرد سر قاتل گردد

در درون تو نقش دل گردد

زان همه کرده‌ها خجل گردد

خواهی که تو را مراد حاصل گردد

مگذار که دل زکار غافل گردد

غالب چو تن است و دل همی گردد تن

دل غالب ساز تا تنت دل گردد

آن باش که دلها به تو مایل گردد

تا هرچ بداست از تو زایل گردد

اوصاف ذمیمه را زخود بیرون کن

تا روح تو در جسم تو کامل گردد

وقتی که چمن به کام بلبل گردد

مه عاشق تاب زلف سنبل گردد

بخرام چو سرو و بر سر خاک رهی

تا خاک من از عکس رخت گل گردد

بر تو چونکه خار گل گردد

جزو جانت قرین کل گردد

دل به دنیا چو مشتغل گردد

جوهرش تیره تر ز گل گردد

دیدهٔ روح بی‌سبل گردد

مشکل نفس جمله حل گردد

که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد؟

فرد خورشید که می گفت که باطل گردد؟

می تواند ز رخ شمع کسی گل چیدن

که چو پروانه به گرد سر محفل گردد

ناف دریاست چو گرداب مرا لنگرگاه

[...]

پیش از آن دم که ز خط حسن تو زایل گردد

غمزه ات هر طرفی در طلب دل گردد

لشکر شام به صبح تو مقابل گردد

کار با سلسله زلف تو مشکل گردد

لب شکر شکنت زهر هلاهل گردد

[...]

بدین زاری نبیند تا مرا کی منفعل گردد

که قاتل کشته را چون ناتوان بیند خجل گردد

مزن دامان برین یک مشت خاکستر که می‌ترسم

مبادا ز اخگر دل مانده باشد مشتعل گردد

ز بندِ پند هیچ آشفته آرامی نمی‌گیرد

[...]

بدین زاری نبیند تا مرا کی منفعل گردد

که قاتل کشته را چون ناتوان بیند خجل گردد

کار بازار معتدل گردد

خواست با عرضه متصل گردد