بهر بالا و شیب منزل را

حکمت جان قوی کند دل را

این همه ره بُرند غافل را

گرچه رهبر بوند عاقل را

اندرین ره رفیق کو دل را

توشه کو صد هزار منزل را

ز ترکیب ملک برد آن خلل را

به زیرافکن فرو گفت این غزل را

چندان که ز مرگ میبگویم دل را

تنبیه نمیاوفتد این غافل را

مشکل سفری است ای دل غافل در پیش

چه ساختهای این سفر مشکل را

بجنبانم سلاسل جان و دل را

کنم روح و روانی آب و گل را

دلا یک دم رها کن آب و گل را

صلای عشق در ده اهل دل را

نمود از ناخنی علم و عمل را

بگفت از پردهٔ خوش این غزل را

زهی لذّت که آن شب بود گل را

که آب آن خوشی میبرد پل را

نجوید ز تو هرگز آب و گل را

ولی قوت از تو خواهد جان ودل را

دلا یک دم رها کن آب و گل را

صلای عشق در ده اهل دل را

کنم واصل تمامت جزو و کل را

نمایم تا نماید عین ذل را

از تلطف به من نما گل را

در حدیث اندر آر بلبل را

حلق بخشید او عصای عدل را

خورد آن چندان عصا و حبل را

حق چو زو دور کرد باطل را

پر ز حق دان همیشه آن دل را

یک اشارات بس است عاقل را

نکند سود شرح غافل را

آخری نیست راه منزل را

بی‌نهایت بدان ره دل را

ز عشق آراست لوح آب و گل را

بدان جان، زندگی بخشید دل را

برون برد از دل جوشان خلل را

ز جوش دل برآورد این غزل را

اگر یک سو کنی زان رخ سر زلف چو سنبل را

ز روی لاله رنگ خود خجالت‌ها دهی گل را

مرا پیش لب لعل تو سربازیست در خاطر

اگر چه پیش روی تو سربازیست کاکل را

رخ و زلف تو بس باشد ز بهر حجت و برهان

[...]