تهمتن به رخش سراینده گفت

که با کس مکوش و مشو نیز جفت

بدان مهربان رخش بیدار گفت

که تاریکی شب بخواهی نهفت

بمالید گوش اندر آمد شگفت

بلند اژدها را به دندان گرفت

فرود آمد از باره زین برگرفت

به غرم و بنان اندر آمد شگفت

سبک دشتبان گوش را برگرفت

غریوان و مانده ز رستم شگفت

مرا دید برجست و یافه نگفت

دو گوشم بکند و همانجا بخفت»

میان دو صد چاهساری شگفت

به پیمایش اندازه نتوان گرفت

در شهر مازندران است گفت

که از شب دو بهره نیارند خفت

بکند و چو ژوپین به کف برگرفت

بماندند لشکر همه در شگفت

بیاورد و بنمود و با شاه گفت

که بر خویشتن درد نتوان نهفت

به دستوری شاه دیوان برفت

به پیش سپهدار کاووس تفت

تهمتن فرو ماند اندر شگفت

سناندار نیزه به گردن گرفت

بران گونه آن سنگ را برگرفت

کزو ماند لشکر سراسر شگفت

بماندند یکسر همه زین شگفت

که کاووس شاه این بزرگی گرفت

ازان پس به کاووس گوینده گفت

که او دختری دارد اندر نهفت

جدایی نخواهم ز کاووس گفت

وگرچه لحد باشد او را نهفت

فرستاده تازی برافگند و رفت

به بربرستان روی بنهاد و تفت

ز شرم از در کاخ بیرون نرفت

همی پوست گفتی برو بر به کفت

به نیزه همیدون ز زین برگرفت

دو لشکر بمانده بدو در شگفت

به گردان لشکر سپهدار گفت

که این راز باید که ماند نهفت