چونکه در غفلت بیابد خفته را

بگذرد آن خفتهٔ بنهفته را

گفت مپشولید این آشفته را

برمگردانید کار رفته را

باز چون آری حدیث گفته را؟

کس نگرداند قضای رفته را

داد سکونی دل آشفته را

کرد وفا نذر پذیرفته را

هر روز جویم آب رخ روز رفته را

گویم به فخر ننگ ز مردم نهفته را

لب بستم از سخن که درین مجمع نفاق

به یافتم ز گفته حدیث نگفته را

هرگز شب امید به دوران من ندید

[...]

از مروت نیست چیدن غنچه نشکفته را

چون صدف کن پرده داری گوهر ناسفته را

سینه اهل تعلق شاهراه تفرقه است

میهمان باشد کثافت، خانه نارفته را

در دل تنگ است فتح الباب ها عشاق را

[...]

حیران کند جمال تو ماه دو هفته را

خجلت دهد رخ تو گل نو شکفته را

دارم چو ماه یکشبه آغوش از آن تهی

تا در بغل کشم چو تو ماهی دو هفته را

باید کنون گریست که دل پاک شد ز غیر

[...]

تا در او جویم دل آشفته را

گیرم از سر قصه های گفته را

از تو خواهم عذر عمر رفته را

رنج‌های سال و ماه و هفته را

شبیخون زند دزد مر خفته را

کند سخره فرزانه آشفته را

تا مگر راحت کنیم این خاطر آشفته را

نیز در جوی آوریم این آب از جو رفته را

بیداد رفت لاله بر باد رفته را

یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید

نو کرد داغ ماتم یاران رفته را

جز در صفای اشک دلم وا نمی شود

[...]