ز گیتی پرستندهٔ فر و نصر

زیَد شاد در سایهٔ شاه عصر

چو برگشت و آمد به درگاه قصر

ببخشید دینار چندی به نصر

جهاندار سالار او میر نصر

کزو شادمانست گردنده عصر

ازو کهتر همایون خواجه بونصر

جمال روزگار و زینت عصر

اندر عجم نبود به مردی کسی چون نصر

بگذشتش از سهیل سر برج و کاخ و قصر

فرمانبرش بدند همه سیدان عصر

افزون بدی جلالت و قدرش ز حد و حصر

خاقانی را ذم کنی ای دمنهٔ عصر

کو شتربه است و شیر نر احمد نصر

نور از سر قصر آوری در بن چاه

سایه ز بن چاه بری سر قصر

چو از شب گشت مشگین روی آن عصر

ز مشگو رفت شیرین سوی آن قصر

با سپاهی بیعدد در پیش قصر

روی بنمودم که بودم شاه عصر

هست ایاک نستعین هم بهر حصر

حصر کرده استعانت را و قصر

در بصرها می‌طلب هم آن بصر

که نتابد شرح آن این مختصر

همچنین شیخ راستین در عصر

بهمه فتح از او رسد هم نصر

به فرخ روزی اندر خلوت قصر

خضر خان را بخواند اسکندر عصر

ملک غازی ستاریه حیدر عصر

که بودش هم عنان هم فتح و هم نصر

چهل قصر دیگر ابر گرد قصر

ز یاقوت آراست استاد عصر

به یار من تو میمانی درین عصر

از آن رو مانده‌ای تنها درین قصر

از قضا روزی آن یگانه عصر

سر فرو کرد از کرانه قصر

مدت صنع تو چو لمح بصر

بل کزان نیز اقرب و اقصر

از حسن آن بصری نافذ بصر

نکته ای آرند عجب مختصر

چند روزی که شاهزادهٔ عصر

آمد و جا گرفت بر لب قصر

بآن دستور عهد و آصف عصر

که ای برتر ز قصر قیصرت قصر