که چندین بلاها بباید کشید

ز گیتی همی زهر باید چشید

گر ایوان من سر به کیوان کشید

همان زهر گیتی بباید چشید

ازاین پس غم او بباید کشید

بسی شور و تلخی بباید چشید

ازان پس که مردار چندی چشید

برهنه سوی سیستانش کشید

دگر گفت لختی بباید کشید

مگر درد و رنجش نباید چشید

غم و شادمانی بباید کشید

ز هر شور و تلخی بباید چشید

بد و نیک هر گونه باید کشید

ز هر تلخ و شوری بباید چشید

پدید آمد ز مشرق همچو خورشید

به دولت شاه شاهان شد چو جمشید

به دروازه به آتشگاه خورشید

که بود از کردهای شاه جمشید

زمین خاوران دادش به خورشید

زمین باختر دادش به جمشید

این برکه افروخته چون چشمه خورشید

وین طارم آراسته چون قبله نوشاد

زگرشسب وز اترد و جمشید

به شادی و کندی چو تابنده شید

سحر گه که برزد خور از کوه شید

شب تیره شد یا به دامن کشید

چون آتش خاطر مرا شاه بدید

از خاک مرا بر زبر ماه کشید

چون آب یکی ترانه از من بشنید

چون باد یکی مرکب خاصم بخشید

مبادا کز این آب هرگز چشید

که پس چادر مرگ در سرکشید

آدمش نورهی چو پیش کشید

جان او جان اصفیا بخشید

شربت غم چو جان او بچشید

آن ستم از بنی‌امیّه کشید

او ز حیدر چو خاتم از جمشید

او ز احمد چو نور از خورشید

علم او نوش حلمشان بچشید

علم او بار جُرمشان بکشید

چون آتش خاطر مرا شاه بدید

از خاک مرا بر زبر ماه کشید

چون آب یکی ترانه از من بشنید

چون باد یکی مرکب خاصم بخشید